Dag 3 en 4 Telouet en Ait Benhaddou

Dag 3, 17*c, 78 km, 2054 hoogtemeters

Gekkenwerk?
En het reisbureau had het nog zo gezegd: fietsen vanuit Marrakech is niet te doen en over de Tizi-n-Tichka pas is gekkenwerk. Hoezo? Zeg dat tegen vijf mannen van wie de geest nog jonger is dan het lijf. Maar het reisbureau was onvermurwbaar. Een busje zou ons dus de eerste etappe rijden. Uiteindelijk zijn we maar akkoord gegaan, in de wetenschap dat eenmaal in het busje de onderhandelingen opnieuw geopend zouden worden. En inderdaad, de chauffeur was voor alles in, want dat betekende immers onverwacht vroeg vrij. Na een kilometer of 50 zou hij ons aan de voet van de klim uitladen. Alleen Geert Jan, de oudste en daardoor vermoedelijk ook de wijste, liet zich een tiental kilometers verder op de top van de eerste hobbel afzetten. De rest vond dat ook heel verstandig, al was het maar omdat we daardoor ook onze bagage pas een stuk verder hoefden op te laden.

Wat niet mag is altijd mooier
We hebben er geen moment spijt van gehad. De etappe was onbeschrijflijk mooi. Weliswaar de lokale hoofdweg, maar de drukte van het verkeer nam buiten Marrakech vrij snel af en de vrachtwagens gaven met groot respect voor onze dadendrang ruim baan. Al snel reden we door lokale dorpjes en de hellingen varieerden van fris lentegroen tot kleurrijke rotsformaties.
Maar over dadendrang gesproken, zo'n eerste dag is altijd een spannend avontuur. Immers de pikorde staat op het spel. Wat is er waar van het bericht van Henk dat een skibotsing zijn deelname op het spel had gezet. En is de vorm van Geert Jan echt zo matig, of probeert hij zich alleen krampachtig in een underdogpositie te manoeuvreren? U begrijpt, de spanning was te snijden. De nachtportier moest maar eerder het ontbijt klaar zetten en na op straat nog wat brood te hebben ingeslagen gingen we om acht uur op pad om onze fietsen in elkaar te zetten. Gelukkig hadden ze de vlucht goed overleefd en konden we na een uurtje sleutelen echt op pad.

Kramp en hongerklop
Zoals gezegd mochten we na een goede 50 km echt de fiets op. Mooie route, zonder meer. En een uurtje later was de eerste hobbel overwonnen en stond Geert Jan met de bagage klaar om aan te pikken. Maar fietsen zonder eten gaat niet weet iedere wielrenner, dus eerst nog even wat naar binnen werken. Nu was de keuze in het lokale wegrestaurant niet ruim, maar de omeletten smaakten goed. En toen kon het spektakel dus beginnen. Prachtig slingerde de weg zich door het continu wisselende landschap naar de Tizi-n-Tichka omhoog. En aanvankelijk hadden we daar ook volop oog voor. Maar gaandeweg won de testosteron het toch weer van het oog voor de prachtige omgeving. De blik gericht op het achterwiel van de voorganger in de wetenschap dat geen enkel wiel voor je nog beter is. Met een laatste inspanning nog een grijns op het gezicht weten te krijgen voor een foto op de top werd daarna duidelijk dat voor de meesten de geest inderdaad jonger is dan het lijf. De hongerklop en kramp legden het peloton lam en op de laatste adem werd de eerste pleisterplaats Telouet bereikt. Een uitermate fraai hotel waar we ook konden eten: heerlijke omelet. De les van de dag geleerd hebbend werd er fors van het bijgeleverde, overigens best te eten brood gebunkerd, om daarna te constateren dat de omelet slechts een voorgerecht was. U begrijpt, het werd tijd dat de mannen naar bed zouden gaan, waar het gebrek aan bier overigens ook aan meehielp.

Dag 4, 26*c, 48 km, 654 hoogtemeters

Actieve rust
Met de geplande 48 km was het eigenlijk een veredelde rustdag. Ontbijt om 8 uur (waarom eigenlijk toch nog zo vroeg?) en vervolgens een bezoek aan de lokale kasbah, vermaard in de nabije omtrek. In de reisgidsen omschreven als 'eenmaal binnen is te zien dat het ooit een indrukwekkende vesting is geweest', was het bezoek toch zeer de moeite waard. Het leven begin 18e eeuw moet toch niet zo beroerd zijn geweest, in ieder geval niet voor een kasteelheer met 80 concubines.
Daarna op weg voor een wandeletappe naar Ait Benhaddou. Wederom een prachtige omgeving met een de eerste kilometers onverharde weg die tussen de gekleurde bergen door kronkelde. Even spannend werd het toen een riviertje de weg kruiste, maar gelukkig bleek er een wat je noemt 'doorwaadbare plaats', al bleek die niet voor iedereen, nee we noemen geen namen, op de fiets doorwaadbaar. Maar met de zon, een inmiddels lekker oplopende temperatuur en een fietsbriesje maal je niet om een paar natte voeten. De weg voerde geleidelijk weer omlaag, en hier en daar de ezels ontwijkend reden we van dorpje naar dorpje. Zo veelkleurig als het Atlasgebergte is zo eentonig is de keur van de huizen. Was in de buurt van Marrakech ieder huis nog rood geleurd, hier was alles zandkleurig. Waarbij ieder dorp overigens bijna evenveel zandkleurige bouwvallen telde als zandkleurige huizen. Maar de bevolking is goedgemutst, groet je en moedigt je aan en velen willen zelfs graag op de foto. De hoop op een fooi wint het hier duidelijk van vermoedelijk religieuze bezwaren voor een ander deel van de bevolking die al 'nee' roept voor je je fototoestel paraat hebt.
Weliswaar bijna bij Ait Benhaddou vonden we nog een lokaal restaurant waar we de lunch hebben genuttigd. Geen omelet maar de bekende Marokkaanse stoofpot met ditmaal kip erin.

Chapeau voor de fietsenmaker
En zo waren we zo goed als bij de finish toen het freewheel van de fiets van uw rapporteur vastliep. Voor de minder technisch onderlegden: de fiets rijdt nog wel maar als doortrapper. Natuurlijk vertwijfelde blikken van de anderen en ik met volle overtuiging duidelijk makend hoe nieuw alles eigenlijk nog is, daarmee volledig door de mand vallend wat betreft afgelegde trainingskilometers. Doortrappend naar Ait Benhaddou daar terstond geïnformeerd naar een fietsenmaker. Gelukkig was er een, 2e rechts. Dat moest lukken. Maar 2e rechts bleek 2e dorp links. Met onze eigen fietsenmaker Henk er op af en achter een buitenstaand kinderfietsje vonden we inderdaad een fietsenmaker. Hij leek over tovenaarshanden te beschikken. Na een forse dosis olie over de tandwielen leek alles het weer te doen, totdat het wiel terug in de fiets zat. Vervolgens begonnen die tovenaarshanden de zaak vakkundig uit elkaar te halen, door ons er steeds weer op gewezen waar het freewheel nou precies zit. Toen de zaak zo uit elkaar lag dat er geen weg meer terug was hebben we ze maar lekker prutsen totdat ze tot onze stomme verbazing het euvel daadwerkelijk bereikten en nog konden verhelpen ook. Met gepaste coaching van Henk hebben ze het wiel daarna weer in elkaar gekregen en warempel: het werkt.
Terug nog net tijd voor een bezoek aan de lokale Kasbah, ook deze weer ruim bekend, al is het maar voor de trouwe supporters van 'Erica op reis' of vanwege de vele films die hier zijn opgenomen.
Daarna weer een heerlijk lokaal gerecht, soep die verraadde dat het eten de dag ervoor ook lekker geweest moet zijn en een goede gehaktschotel.
En toen, de mannen zijn nog moe en ook hier is geen bier, weer vroeg naar bed.

Vanwege zeer trage internetverbinding zullen de foto's en de film later geplaatst worden. Wellicht vanavond?.??